Vështrim paraprak: Pasdite të vetmuara
Lufta me dema e parë si kurrë më parë
Gjithmonë i kam dashur dokumentarët. Filmat e Wang Bing, Gianfranco Rosi... Unë e admiroj natyrën radikale të qasjes së tyre, mënyrën se si arrijnë të portretizojnë një realitet misterioz, të paarritshëm dhe ndonjëherë të kontestuar. Por unë nuk pashë asnjë subjekt rreth meje që mund të prodhonte këtë lloj magjepsjeje. Pasi u mendova pak, vetëm ndeshjet me dema m'u duk e përmbushur, e përbërë nga një traditë mjaft e çmendur, e përjetshme dhe e diskutueshme, e aftë për të krijuar llojin e dokumentarit që më intereson. Dhe e dija se mundësitë e zërit dhe vizuale të ofruara nga teknologjia dixhitale do të na lejonin të ndërtonim një qasje krejtësisht të re.
Deri atëherë, kinemaja e kishte shfaqur ndeshjen me dema në dy mënyra. Qoftë transmetimi i drejtpërdrejtë për televizionin, pra totalisht në shërbim të emisionit. Ose fiksioni na thërret, herë një aktor që nuk është tore, nganjëherë një torefikues që nuk është aktor. Synimi im ishte shumë i ndryshëm. Që në fillim të projektit, pata intuitën të tregoja gjëra të papara, pamje shumë të afërta, inserte në vështrimin e demit...